Diagnose long-NET na jaren vertraging Jaren geleden liep ik door de stad nadat ik de diagnose long-NET een uur daarvoor had gekregen. Ik liep vanaf het ziekenhuis in de zinderende hitte naar een koffietent maar de hitte voelde ik niet. Ik voelde niks, ik wilde slechts lopen om te denken, te voelen en te peinzen. Waarom had deze specialist in 3 dagen tijd een voorlopige diagnose en in drie weken tijd de juiste diagnose kunnen stellen? Waarom al die andere artsen daarvoor niet?

Jarenlang had ik onverklaarde klachten, ik liep ziekenhuizen plat en verdeed mijn tijd met weer een nieuwe antibioticakuur, puffer of pil. Het was allemaal voor niets geweest, het had slechts extra narigheid opgeleverd. De long-NET, die zeldzame rotzak, was ondanks alles niet herkend.

Terwijl ik door die verzengende hitte liep richting een koffietent met ijskoude cappuccino, tikte iemand me op de schouder. Ik was zo in gedachten dat ik moest schakelen wie er nu voor me stond. Op de vraag hoe het met me ging, gaf ik het antwoord ‘wel goed’. En in één adem blies ik erachteraan dat ik zojuist de diagnose had gekregen die al mijn onverklaarde klachten verklaarbaar maakten. Ze keek me aan en zei op een beschuldigend toontje: ‘je lijkt wel blij met die kanker’.

Het gesprek stokte, ik zei gedag en liep door, want ik wist niet meer hoe te reageren. Opnieuw voelde ik dat ik niet aan de verwachtingen voldeed, zoals ik al die jaren ervoor de artsen had moeten teleurstellen dat hun medicijnen niet werkten, hun oplossing niet voldeed en mijn vrienden teleurstelde dat ik me nog steeds beroerd voelde. En opeens onder die knetter hete zon kon ik weer voelen en denken: ja, ik ben blij met de diagnose en de rest van de ellende zie ik vanzelf de komende maanden. Er lag nog genoeg narigheid in mijn ‘geestelijke achtertuin’. Maar vandaag ben ik blij, en dat zul jij misschien nooit begrijpen.

Ik heb me ontdaan van alle mensen die het niet begrepen. Dat zorgde voor veel opluchting en na een zware longoperatie kreeg ik nog veel meer lucht. Het was een zware tijd met complicaties op fysiek en emotioneel vlak.
Wat ik van dat gesprek op straat echter heb geleerd, is dat je mag voelen wat je voelt. Verdriet, geluk, boosheid, blijheid, teleurstelling en lol, wisselen elkaar voortdurend af als een nooit eindigende trap met in elke tree een andere emotie. Geen enkele emotie is een reden om je schuldig te voelen. Want als ik blij ben, zelfs na een diagnose met een onheilspellende betekenis, dan blijf ik het liefst even op die traptree stilstaan zonder er af te donderen.
Al begrijp je me duizend keer niet; als ik blij ben…dan ben ik blij.

De schrijver is bij de NET-groep bekend
De foto is van Roland W. Lüthi en draagt de tekst: ‘Eerst zoeken, dan vinden’

mei 2018